Chris Keulemans, Het Parool 17 mei 1997.

Een echte stad is nooit aan kant”

(...) Daarom is het soms goed als een plein rust brengt in de buurt, en geen beweging. Dat is sinds kort mooi te zien aan het Van Limburg Stirumplein, het dorpspleintje van de Staatsliedenbuurt. Daar is de afgelopen tien jaar het alternatieve leven gesmoord en weggeboend. Nette straten vol sociale woningbouw in plaats van de kraakpanden en sloophuizen. Het is een buurt die de stad verrijkt heeft met een televisieprogramma, met krakers die inventieve huisvestingsambtenaren werden, maar vooral met een geschiedenis van eigen initiatief. In 'De stad is van ons' zie je de beelden terug. Alleen al de titel van die film! Mensen eigenden zich huizen toe, hele buurten, de stenen in de straat. Het idee dat er een andere orde dan de heersende zou kunnen bestaan, leefde nog. En lijn 10, de verbinding met de rest van de stad, die staken ze in brand Nu is de heersende orde terug, en de tram ook. Maar terwijl de hele buurt is teruggebracht in een staat van slaperige berusting, alsof er nooit iets is gebeurd, heeft het plein ook na de opknapbeurt zijn waardigheid behouden. Niet meer wild maar ook niet modern of tuttig. De tram komt in een kromming tot stilstand en maakt de cirkel midden op het plein compleet, in plaats van hem te doorbreken. Ik zat er laatst naar te kijken vanaf het terras van Tramlijn Begeerte. Op de stenen cirkel staan twee wondermooie, tijdloze halte-achtige voorwerpen. Opgetrokken uit glas, glimmend witte tegels en tl-licht. Iets uit de Franse jaren vijftig. Het had me niet verbaasd de jonge Belmondo er een sigaretje te zien roken, maar de man die er ging zitten was een zwarte gelovige. Naast zijn klapstoeltje zette hij een gettoblaster en daaruit waaide de preek van een geesdriftige Amerikaan over het schouderophalende, onverwoestbare pleintje. (...)